Ha Ruben Beijl,
Ik schrijf je deze brief naar aanleiding van je reactie onder mijn recente newsletter met de titel: ‘Groeien door los te laten‘.
“Vertrouwen is een houding.”
Schreef je. En dat triggerde me.
Net als jouw newsletters. Ze raken thema’s aan op een niveau dat dieper gaat dan de oppervlakte. Daar houd ik van. Die thema’s raken me.
Toen ik reageerde met de uitnodiging om het thema in de toekomst eens verder samen uit te pakken nam je die uitnodiging graag aan. Met de opmerking dat je er alle vertrouwen in had dat we daar een goede vorm voor zouden vinden.
Ook dat triggerde. Want m’n eerste reflex was om je uit te nodigen voor een podcast..
Maar toen ik wat meer ruimte gaf om die reflex te laten vervliegen kwam er in me op dat ik je ook gewoon een brief kon schrijven.
Want we houden beiden van schrijven. En het aantal keren dat ik nog een echte brief schrijf is de afgelopen jaren op 1 hand te tellen. Hoe zou dat komen trouwens, dat we bijna geen brieven meer schrijven?
Anyhow, ik dwaal af. Vertrouwen. Ik er op dat het schrijven van deze brief een goede vorm is.
Even terug naar “Vertrouwen is een houding.”
Ik studeerde af met een scriptie waarin ik onderzoek deed naar de invloed van Incompany trainingen op de ondernemende houding van medewerkers. Want die ondernemende houding, kan een voorspeller zijn voor ondernemend gedrag en de kans of iemand later zelf ook ondernemer wordt.
Dat ondernemerschap fascineerde me toen al, ook al ging ik na m’n studie een paar jaar in de corporate wereld werken (omdat dat zo ‘hoorde’ had ik mezelf wijs gemaakt).
Je zou dus kunnen zeggen dat ik destijds nog weinig vertrouwen had in m’n innerlijke kompas die me probeerde hints te geven over welke richting ik m’n schip zou moeten navigeren om uit te komen op een bestemming die echt bij me paste.
Maar tegelijkertijd, als ik nu terug kijk op het verleden, ben ik blij dat ik de ervaringen die ik heb doorgemaakt in mn rugzak heb zitten. Die ervaringen hebben me gevormd tot wie ik ben. En ook de dingen waarvan ik nu denk: dat was niet leuk, zwaar of paste niet bij mij hebben daarin een cruciale rol gespeeld.
Vertrouwen is een houding. En een houding neem je altijd aan in relatie tot iets anders. Want als er niets anders is, wat is een houding dan? Je neemt die houding aan ten opzichte van jezelf, van een ander, je omgeving, context of een missie of visie, hoger dan jezelf.
Misschien moet ik iets gaan doen met de term ‘Navigeren op vertrouwen’. Dat is gevoelsmatig namelijk datgene wat ontstaat uit een houding van vertrouwen. Het is de beweging die je in kunt zetten richting een bestemming waarvan je nu totaal nog niet weet hoe die er uit gaat zien.
Sterker nog: die bestemming is idealiter gezien misschien wel bijzaak. Want wat is er nadat je arriveert? Heb je dan opeens geen vertrouwen meer nodig? Is je leven dan compleet?
Volgens mij leven we in een tijd met een chronisch gebrek aan vertrouwen. Het wordt ons ontnomen door de waan van de dag, mediaconsumptie, manipulatie en polarisatie. Maar ik geloof er in dat het ook anders kan. Daar heb ik volledig vertrouwen in.
En het maakt me nieuwsgierig: hoe kijk jij daar naar? Is de ondernemende mens in toenemende mate toe aan navigeren op vertrouwen naast ondernemen op controle? Is het een kijk op de wereld die we de komende jaren versneld kunnen omhelzen? Of brokkelt vertrouwen alleen maar verder af? Moet het nog erger worden voordat het beter wordt?
Een eerste reflex zou misschien zeggen: it’s gonna get worse.Maar m’n vertrouwen zegt juist dat we voor een kantelpunt de juiste richting in staan.
Dat we wel met een voorhoede aan ondernemende mensen het verschil kunnen maken.Wanneer die voorhoede bewust meer gaat navigeren op vertrouwen. Navigeren primair op controle meer los gaat laten.
Wat zou er dan gebeuren?
Christiaan – Business Mentor & Auteur ‘Word eens volwassen!’
Bouwt een community voor MKB Groeiversnellers
Save the date: 30 oktober Marketeers van de toekomst